Зовсны эцэст жаргана гэдэг, чамайгаа хүлээж шаналж ганцаардаж байсан маань эргээд бодоход аймар ч гэлээ чамтайгаа хамт байх тэр л агшинд бүгд ор тас мартагдаж би гэдэг хүн миний баатар ирээд намайгаа аварчихсан юм шиг сэтгэл догдлоод байж билээ. Яг л ган болоод хатсан байсан газар бороо орж дэвтээхтэй адил, эсвэл үүлтэй бүрхэг байсан тэнгэрт нар мандаж хар үүлийг хөөгөөд зайлуулчих шиг л болсон.

     Хаалгаа нээгээд ороод ирэхэд чинь нүдэндээ ч итгэхгүй, хүзүүнээс чинь зүүгдээд уйлж байхдаа хөлөө мэдрэхгүй унаж туссансан. Хоолоо хийгээд, гэрээ цэвэрлээд, үс зүсээ янзалчаад чамдаа хөөрхөн харагдах гэж хичнээн их хичээсэн билээ. Хэлж ярих юмаа бодож хүлээж суухад сүүлийн 2 цаг бүр хичнээн удаан өнгөрсөн гээч. Яг цагаа тулахаар бүх зүйл шал эсрэгээр өрнөж би гэдэг хүн сэтгэл хөдлөлдөө дийлдээд сандраад яг л жаахан хүүхэд шиг болж орхиод хамаг төлөвлөсөн маань хэрэгжээгүй юмдаг. Дэндүү их хүлээж маш их санасан байсан болохоороо л тэгж будилсан байхдаа. Хайрттайгаа хамт байгаадаа итгэж чадахгүй, зүүд биш байгаадаа гэж хүртэл бодож өөрийгөө чимхээд авмаар санагдаж билээ. 

Хараад л баймаар, тэврээд наалдаад л баймаар, эцэс төгсгөлгүй яриулаад сонсоод л баймаар, үнэрлээд үнсээд л баймаар, хажуудаа байлгаад,  дэргэдээсээ холдуулмааргүй байсан шүү хайрт минь.....

Хамгийн сайхан нь юу гээч? Чи минь бас намайгаа маш их санасан байсан нь бүүр ч сайхан. Энхрийлэн харах чинь, өхөөрдөж эрхлүүлэх чинь, тэмүүлэх чинь, хайртайгаа улам их мэдрээд надруугаа яаран яаран ирсэн чинь намайг хамгийн жаргалтай болгосон шүү.
Хүссэнээр минь наддаа хүрч энхрийлээд, хүрээгүй газар үлдчих вий гэсэн шиг бүх л биеийг минь таалан эрхлүүлж байхад чинь энэ жаргал хэзээ ч битий дуусаасай гэж чамдаа улам их шунан тэмүүлж байсан шүү хайрт минь.....
Ямар ч байсан миний хонгор хүрээд ирлээ, хайр нь чамайгаа дахиад хааш нь ч явуулмааргүй байна шүү